دوئل چشمهایت را دوست دارم - محدثه بلوکی

...

دوئل چشمهایت را دوست دارم .

وقتی که نگاهم می کنی

این شعر هم دلش برایت تنگ می شود.

"چراغ ها را من خاموش می کنم"

می خواهم این بار با روشنایی چشمهایت

سپیدآریِ یک شب زیبا را

به تمنّای این شعر دعوت کنم.

ای رُخداده در من

من جانم به لبخندهای تو بند است .

بگذار که تصویر این شعرِ زیبا

در نقاهتِ بوسه هایمان جان بگیرد !

بیا در عمقِ جانم

ریشه کن در من

آمیخته شو با من

عاشقم باش

لحظه ای با من

تن به تن

تنها با من...

دوئل چشم هایت را دوست دارم.

"محدثه بلوکی"

از کتاب: آزادی، چون رقصی در باد... / 1397

بلور دریا

ما تکیه داده نرم به بازوی یکدگر
در روحمان طراوت مهتاب عشق بود
سرهایمان چو شاخهء سنگین ز بار و برگ
خامش ، بر آستانه محراب عشق بود

گوئی فرشتگان خدا در کنار ما
با دستهای کوچکشان چنگ میزدند
در عطر عود و نالهء اسپند و ابر دود
محراب راز پاکی خود رنگ میزدند

پیشانی بلند تو در نور شمع ها
آرام و رام بود چو دریای روشنی
با ساقهای نقره نشانش نشسته بود
در زیر پلکهای تو رویای روشنی

من تشنهء صدای تو بودم که می سرود
در گوشم آن کلام خوش دلنواز را
چون کودکان که رفته ز خود گوش می کنند
افسانه های کهنهء لبریز راز را

آنگه در آسمان نگاهت گشوده شد
بال بلور قوس و قزح های رنگ رنگ
در سینه قلب روشن محراب می تپید
من شعله ور در آتش آن لحظهء درنگ

گفتم خموش «آری» و همچون نسیم صبح
لرزان و بی قرار وزیدم به سوی تو
اما تو هیچ بودی و دیدم هنوز هم
در سینه هیچ نیست به جز آرزوی تو.

"فروغ فرخزاد"

از دفتر: عصیان

هیچ چیز در دنیا بدتر از معمولی شدن - فرشته رضایی

هیچ چیز در دنیا
بدتر از معمولی شدن برای کسی نیست
تبدیل به روزمرگی شدن
از اینکه حضورت برای یک نفر بشود
مثل مسواک زدن
مثل شانه کردن
که اگر حوصله داشت سراغت را بگیرد

و اگر نداشت بگوید بماند برای بعد،
دیر نمی شود!

به خودتان احترام بگذارید
با کسی بمانید که اولویتش باشید
که برایش دغدغه بشوید
کسی که هر لحظه یادتان در خاطرش رژه برود
کسی که به کار، به خواب و استراحتش بگوید:

بایستید …!
اول "او"!

"فرشته رضایی"

برگرفته از کانال: باران دل

@baran_e_del

به ساعت نگاه می کنم-حسین پناهی

به ساعت نگاه می کنم:
حدود سه نصف شب است
چشم می بندم تا مباد که چشمانت را از یاد برده باشم
و طبق عادت کنار پنجره می روم
سوسوی چند چراغ مهربان
و سایه های کشدار شبگردان خمیده
و خاکستری گسترده بر حاشیه ها
و صدای هیجان انگیز چند سگ
و بانگ آسمانی چند خروس
از شوق به هوا می پرم چون کودکیم
و خوشحال که هنوز معمای سبزی رودخانه از دور برایم حل نشده است
آری از شوق به هوا می پرم
و خوب می دانم که 

سالهاست که مُرده ام...!

"حسین پناهی"

برگرفته از سایت "دکلمه های رضا پیربادیان"

http://pirbadian.blogsky.com

تو را به ترانه‌ها بخشیدم

تو را به ترانه‌ها بخشیدم
به صدای موسیقی
به سکوت شکوفه‌ها
که به میوه بدل می‌شوند
و از دستم می‌چینند
تو را به ترانه‌ها بخشیدم
با من نمان!
عمر هیچ درختی ابدی نیست
باید به جدایی از زندگی عادت کرد.

"شمس لنگرودی"

برگرفته از کانال "باران دل"

@baran_e_del

گل سرخ

گل سرخ

آتشی است

که نمی سوزاند

جز با شنیدن نام تو ...     

"شمس لنگرودی"

از کتاب: شب، نقاب عمومی است / انتشارات نگاه / چاپ اول 1390

دشت ها نام تو را می گویند

...

دشت ها نام تو را می گویند

کوه ها شعر مرا می خوانند

کوه باید شد و ماند

رود باید شد و رفت

دشت باید شد و خواند

در من این جلوه ی اندوه ز چیست؟

در تو این قصه ی پرهیز که چه ؟

در من این شعله ی عصیان نیاز

در تو دمسردی پاییز که چه؟

حرف را باید زد

درد را باید گفت.

سخن از مهر من و جور تو نیست

سخن از تو

متلاشی شدن دوستی است

و عبث بودن پندار سرورآور مهر

آشنایی با شور؟

و جدایی با درد؟

و نشستن در بهت فراموشی

یا غرق غرور؟

سینه ام آینه ای ست

با غباری از غم

تو به لبخندی از این اینه بزدای غبار

آشیان تهی دست مرا

مرغ دستان تو پر می سازند.

آه مگذار، که دستان من

آن اعتمادی که به دستان تو دارد

به فراموشی ها بسپارد

آه مگذار که مرغان سپید دستت

دست پر مهر مرا سرد و تهی بگذارد

من چه می گویم، آه!

با تو اکنون چه فراموشی هاست

با من اکنون چه نشستن ها، خاموشی‌ها ست.

...

"حمید مصدق"

(گزیده ای از قصیده ی "آبی خاکستری سیاه")

دیوانگی بد نیست

دیوانگی بد نیست
برای یک بار هم که شده
دیوانه تر از من باش
و بگذار چنان گم شوم در تو
چنان گم شوی در من
که یکی دیده شویم از بالا

و خدا خیال کند
یکی از ما دو نفر را گم کرده است
بگذار تعجب کند از حواس پرتی اش
و باورش شود زیادی پیر شده
و جهان را به ما بسپارد.

ما جهان را به آغاز زمین می بریم
و پلنگ ها آهوها را نمی درند
و نفت و اتم را حذف می کنیم از خلقت
تا این همه جنگ نشود!

دیوانگی بد نیست
هوس کرده ام
چنان گیج شوم از تو
چنان مست شوی از من
که زمین سرگیجه بگیرد
و اشتباهی سالی سیصد و شصت و شش دور بگردد
یک روز اضافه تر دور ِ تو

برای یک بار هم که شده
چشم هایت را ببند
و سال ها بخواب
به جای تمام سال هایی که نخوابیدی
روی سینه ام
من شهرزاد نیستم
اما قصه گوی خوبی ام.

"مهدیه لطیفی"

از کتاب: برف روی خط استوا / چاپ اول 1391 / شعر 37

پ.ن: بخش هایی که با رنگ آبی مشخص شده در کتاب حذف شده است.

دروغ که می گویی

دروغ که می گویی
چشم هایت پر از پسر بچه می شود
دروغ که می گویی
یک چیزی کنج مردمک ات
مهربانی ام را تحریک می کند
تا برای پسر بچه های چشم هایت
شکلات و پنجره بیاورم
تا بی ترس تنبیه

شیشه ها را بشکنی بین بازی
هیچ می دانستی
دروغ که می گویی

درد می گیرد سر هر لبخندم

تا تخت باشد

خیال تو و بازی هایت

که باورت کرده ام.

"مهدیه لطیفی"

از کتاب: برف روی خط استوا / چاپ اول 1391 / شعر 35

تو آن شعر محالی

و تو

آن شعر محالی که هنوز

با دو صد دلهره در حسرت آغاز توام

چشم بگشای و مرا باز صدا کن

" ای عشق"

که من از لهجه ی چشمان تو 

شاعر بشوم

و تو را سطر به سطر

و تو را بیت به بیت

و تو را عشق به عشق ...

شاید این بار تو را پیش تو 

با مرگ خود آغاز کنم ...

"حمید مصدق"

برگرفته از کانال: باران دل

@baran_e_del

می خواهمت

می خواهمت

برای روزهای ابتدای پاییز...

عاشقت می شوم

در تک تک  جوانه های بهاری...

می بوسمت

در انتهای یک روز بلند تابستانی...

هزار بار

جان می دهم در گرمای آغوشت

میان هجوم دانه به دانه ی

برف های زمستانی...

و تو

هنوز نمی دانی که من

چقدر در تو زندگی می کنم!

"علیرضا اسفندیاری"

از کتاب: مجموعه شعر جایی حوالی باران

برگرفته از کانال: باران دل

@baran_e_del

من در آیینه رخ خود دیدم

من در آیینه رخ خود دیدم

و به تو حق دادم

آه می بینم،

می بینم

تو به اندازه ی تنهاییِ من خوشبختی

من به اندازه ی زیباییِ تو غمگینم...

"حمید_مصدق"

متن کامل شعر

گنجشک کوچک من باش

به تو گفتم: «گنجشک کوچک من باش
تا در بهار تو من درختی پرشکوفه شوم».
و برف آب شد، شکوفه رقصید، آفتاب درآمد.
من به خوبی ها نگاه کردم و عوض شدم
من به خوبی ها نگاه کردم
چرا که تو خوبی و این همه اقرارهاست،

بزرگ ترین اقرارهاست.
من به اقرارهایم نگاه کردم
سال بد رفت و من زنده شدم
تو لبخندی زدی و من برخاستم
دلم می خواهد خوب باشم
دلم می خواهد تو باشم و

برای همین راست می گویم
نگاه کن
با من بمان...

"احمد شاملو"

(از دفتر: هوای تازه)

دیریافته

من سالیان پیش باید
سرم را بر شانه های تو می گذاشتم

و می مردم
سال هایی که پاهایم
در شهر بی ناله و متروک جا مانده بود
و کسب و کارم
سرشماری جنازه های بی سر بود
کجا بودی که ندیدمت؟
آن سال ها که بر زمین می خوردم
و دستی نبود که از خون بلندم کند
چرا به حرمت دهانی

که التماس دعا می خواست
نگفته بودی سلام؟
حالا که دیگر
از آن موهای دخیل بسته بر درختان خشک
چیزی نمانده است
این روزها تکه پاره تر از آنم
که بخواهی به لبخند و بوسه ای
به هم پیوندم زنی.

"فرنگیس شنتیا"

از کتاب: اوی من

قشنگی زندگی

قشنگی زندگی
یکیش موهای توست ...
گل من !
نه این که راه بروی باد را پریشان کنی ...
نه !
در آغوشم بخوابی
که موهات را نفس بکشم ...
آرام در باغ روحت بچرخم
در بهشت پرتقال و نارنج
و قشنگی بودنت را به تنت بگویم ...

"عباس معروفی"

برگرفته از کانال:
@baran_e_del

همین که می‌خندی

همین که می‌خندی
دوباره دلم ضعف می‌رود
دوباره واژه‌ها صف می‌کشند
برای سرودنت، برای بوسیدنت
دوباره بیچاره‌ات می‌شوم
دوباره عاشقت..

"لیلا مقربی"

برگرفته از کانال:
@raziel_kh

نگاهت می کنم

نگاهت می کنم
حواست به من نیست!
و من
 دوستت دارم را تکرار می کنم
نگاهت می کنم
حواست به من نیست!
بسان برگ خشکی
توی دست باد،
که هرچه بیشتر برقصد
زودتر از چشم درخت خواهد افتاد...

"صفا سلدوزی"

حرفی از آسمان نیست

حرفی از آسمان نیست،
حرفی ازینکه آغوشت را بغل کنم و اوج بگیرم نیست...
این پرنده همان شب رفتنت،
بالهایش را زیر باران جا گذاشت و خانه نشین شد!
و زندگی در آنجا چشمهایش را بست
که هزار پرنده در پلک هایش غرق شدند!
حالا سالهاست این پرنده ی غمگین
مثل یک آدم معمولی زندگی می کند...
هر شب ماه را از خانه اش بیرون می کند
هر شب برای خودش دلتنگی دم می کند
هر شب با یک طعم جدید
نبودنت را به خورد رویاهایش می دهد!
عزیزم...
امشب هم بی بال و پر در خیالت اوج می گیرم
قرارمان سر ساعت گریه های همیشگی ام
امشب،
با طعم جدیدی از انتظار منتظرت هستم...

"صفا سلدوزی"

سرگردان

نه خودت را دارم

نه دست هایت را

و نه حتی تکه آرامی  از صدایت را

غروب که می شود

یادت را در خودم می ریزم

و دست در دست خیالت

به خیابان می زنم

و خرده ریزه های جفتی همرنگ می خرم

برای این اتاق ساده نیمه عریان

که یک شب آمدنت را

با ماندن اشتباه گرفته بود

ای کسی که با منی و مرا جا گذاشته ای

خانه تو کجای این شهر می تواند باشد؟

کجای این شهر ؟

"فرنگیس شنتیا"

از کتاب: اوی من / نشر فصل پنجم / چاپ اول 1396

رسیدن

من از تنگ ترین گورهای جهان به تو رسیدم

از تاریک ترین تقویم اشتباه این قرن خورشیدی

از بی چراغ ترین گوشه دنیا

و در زیر پیراهنم

پرنده ای پنهان بود

که تو را می دید و به گریه می افتاد

تو که نوازش های امروزم را

سیلی محکم فرداهای نیامده می بینی

با من بگو مگر عشق

جز پیشکش این جرم بی طاقت سوزان

چیز دیگری هم هست؟

با من بگو مگر عشق

جز آن صمیمیت برهنه بی تاب

چیز دیگری هم بود؟

"فرنگیس شنتیا"

از کتاب: اوی من / نشر فصل پنجم / چاپ اول 1396