«بهترین شعرهایی که خواندهام» - شعر کلاسیک، شعر نو، شعر سپید، شعر جهان ...-
درباره من
نام: نیما، .....................................................
متولد: 9 اسفند 54، ........................................
محل سکونت: تهران، .......................................
وضعیت تاهل: متاهل .......................................
ایمیل: nima_m406[at]yahoo[dot]com
...................................................................
در میان باور همه که کوچه های عشق خالی از تک درخت های عاشق است، من درختی یافته ام که هر روز بر روی پیکره اش مشق عشق با نوک مهر می زنم، در میان باور همه که می گویند اگر از عشق بگویی سکوتی مبهم تو را قورت خواهد داد، ولی من با فریاد عشق در میان این کوچه باغ پر هیاهو فریاد زدم، فریاد زدم که دوستت دارم ای ستاره همیشه مهتابی من، چرا که در این کوچه ها تنها پروانه ها قدم می گذارند که رقص شاپرکها را به وادی عشق تنها به عشق هایی مثل تو تقدیم کنند. و به راستی که عجب رنگارنگ شدن از طبیعت عشق قشنگ است...
...................................................................
ادامه...
کسی که نشسته است همیشه خسته نیست
شاید جایی برای رفتن نداشته باشد
کسی که نشسته است
شاید خسته باشد
شاید همه جا را گشته باشد و خسته باشد
کسی که نشسته است
حتما گم کردهای دارد
گاهی خشم
می شکند شیشه یِ
نازکِ
افکارِ پنجره یِ
این ذهن شور را
و رهگذران
تانه(طعنه) زنان نشان می دهند
هه هه هه......
این مرد پارانویایی را
گاهی خالیِ دستها
کم می آورد
سنگینیِ
این زیادی، هیچ را
و بغض
چنگ می زند
اعماقِ
زلالِ دریایِ دل
انباشته رخت چرک را
و آن زمانیست
که
تنگ می شود دلم
برای خودم
برای خودت
نبودن هایت آنقدر زیاد شده اند
که هر رهگذری را شبیه تو می بینم !!
نمی دانم غریبه ها ” تــــــــــــــــــــو ” شده اند
یا تو ” غریبـــــــــــــــــــــــــــه ” ؟؟!!....
سلام
شما رو با افتخار لینک کردم
اگر قابل دونستید
لینک کنید
ما شعر می گوییم
ما
که نمی توانیم زندگی کنیم
ما شعر می گوییم ...
-علیرضا روشن-
کسی که نشسته است همیشه خسته نیست
شاید جایی برای رفتن نداشته باشد
کسی که نشسته است
شاید خسته باشد
شاید همه جا را گشته باشد و خسته باشد
کسی که نشسته است
حتما گم کردهای دارد
-علیرضا روشن-
از لیوانها
به لیوان, شکسته فکر میکنی
از آدمها
به کسی که از دست دادهای
به کسی که به دست نیاوردهای
همیشه
چیزی که نیست
بهتر است
-علیرضا روشن-
سلام نیما جان
همهی دینها
از طریق ارث به ما میرسند
مگر عشق
زیرا عشق
تنها دینیست
که پیامبرانش را خود
میآفریند
سعاد الصباح
دوست عزیز بابت لینک کردن وبلاگم از شما سپاسگزارم
سلام،
خوبی؟
مرسی از حضورت،
راستی واسه من هم بالای صفحه وبلاگت سیاه نمایش داده میشه.
شاعری گفت :
" همیشه آن که می رود
کمی از ما را
با خودش می برد "
همان " کم " را هم
من " کم " داشتم !
نمیدانم کجا هستی
تا بدانم کجا هستم ؟
شلاقِ افکار
گاهی خشم
می شکند شیشه یِ
نازکِ
افکارِ پنجره یِ
این ذهن شور را
و رهگذران
تانه(طعنه) زنان نشان می دهند
هه هه هه......
این مرد پارانویایی را
گاهی خالیِ دستها
کم می آورد
سنگینیِ
این زیادی، هیچ را
و بغض
چنگ می زند
اعماقِ
زلالِ دریایِ دل
انباشته رخت چرک را
و آن زمانیست
که
تنگ می شود دلم
برای خودم
برای خودت
کبوتر باران(کاک باران)
نبودن هایت آنقدر زیاد شده اند
که هر رهگذری را شبیه تو می بینم !!
نمی دانم غریبه ها ” تــــــــــــــــــــو ” شده اند
یا تو ” غریبـــــــــــــــــــــــــــه ” ؟؟!!....
هر بار بعد از دیدار تو
می نشینم
مثل زلزله زده ها
در کنار صندلی ام
و کشتگانم را می شمارم
و تکه پاره های تنم را جمع میکنم
سعاد الصباح