گاهی باید رها کرد همه چیز را و گریست. آدمی بعد از گریه، در آرامترین و
امیدوارترین حالت ممکن قرار میگیرد.
درست مانند آسمان، که بیقرار و بغضآلوده و ابریست و
برف که میبارد؛ به طرز شگفتآوری آرام میگیرد. بغضِ آسمان که تمام شد، خورشید میتابد
و برفها آب میشوند و صلح و آرامش، به آسمان و طبیعت باز میگردد.
بغض را باید مانند پرندهای در آسمان چشمها پرواز داد.
باید اشک ریخت، باید دردها را از دریچهی چشمها بیرون انداخت.
باید مانند روز اول آرام شد.
"نرگس صرافیان"