جنون

...

با این دروغ رنگی درشت

که در میان پلک هایت موج می زند

با این پاهای کشیده و محکم

که یاد مردانگی های رو به انقراض را

در من زنده می کند

با این دهان گوشتی خوش فرم

که به نام کوچک من عادت نکرده اند

با این صدای دو رگه سرخوش

که یک دوستت دارم از آن نمی چکد

چه کرده ای با من!؟

با من چه کرده ای!؟

که بر زمینم می زنی و من

هر بار بلند می شوم

و باز می خواهمت.

"فرنگیس شنتیا"

از کتاب: بغض های نارس / نشر فصل پنجم / 1395

مصلحت

از من بد بگو

کوچکم کن

به اندازه زنان ملال آوری

که چون گرسنگان مفلوک

به دنبال بوی گوشت تو

دست و پا می زنند

آن خواب های مخفیانه رو به جنگل و دریا

آن عاشقانه های مه گرفته دلتنگ

به این فریب های کوچک عامیانه می ارزد

بگذار کسی نداند

مردی که در ملاء عام شلاق به جانم می کشد

همان کسی است که پنهانی

زخم هایم را می بوسد

و آبم می دهد.

"فرنگیس شنتیا"

از کتاب: بغض های نارس / نشر فصل پنجم / 1395

زخم آخر

مرا روی زانوهایت نشاندی

موهایم را بوسیدی  و گفتی:

«در آن ساحل باران خورده پاییزی

که موهایت روی شانه هایت می لرزید

چقدر زیبا بودی.»

گفتی:

«یادت می آید

جای لب های صورتی خوش رنگت

روی گونه ام  پاک نمی شد

و یک نفر از آن دور دست ها

از بوسه هایمان شماره بر می داشت.»

... بلند شدم

و تکه تکه های خودم را

از روی زانوهایت جمع کردم

اما در میان تکه پاره ها

دهانم را پیدا نمی کردم

تا بگویم

من هرگز

ساحل باران خورده به چشم ندیده ام

هرگز لب هایم را صورتی خوش رنگ  نکرده ام

و هیچ وقت موهایم تا روی شانه هایم نبود!

"فرنگیس شنتیا"

از کتاب: بغض های نارس / نشر فصل پنجم / 1395

دیریافته

من سالیان پیش باید
سرم را بر شانه های تو می گذاشتم

و می مردم
سال هایی که پاهایم
در شهر بی ناله و متروک جا مانده بود
و کسب و کارم
سرشماری جنازه های بی سر بود
کجا بودی که ندیدمت؟
آن سال ها که بر زمین می خوردم
و دستی نبود که از خون بلندم کند
چرا به حرمت دهانی

که التماس دعا می خواست
نگفته بودی سلام؟
حالا که دیگر
از آن موهای دخیل بسته بر درختان خشک
چیزی نمانده است
این روزها تکه پاره تر از آنم
که بخواهی به لبخند و بوسه ای
به هم پیوندم زنی.

"فرنگیس شنتیا"

از کتاب: اوی من

رسیدن

من از تنگ ترین گورهای جهان به تو رسیدم

از تاریک ترین تقویم اشتباه این قرن خورشیدی

از بی چراغ ترین گوشه دنیا

و در زیر پیراهنم

پرنده ای پنهان بود

که تو را می دید و به گریه می افتاد

تو که نوازش های امروزم را

سیلی محکم فرداهای نیامده می بینی

با من بگو مگر عشق

جز پیشکش این جرم بی طاقت سوزان

چیز دیگری هم هست؟

با من بگو مگر عشق

جز آن صمیمیت برهنه بی تاب

چیز دیگری هم بود؟

"فرنگیس شنتیا"

از کتاب: اوی من / نشر فصل پنجم / چاپ اول 1396

بمان

بمان
نه برای من
برای این کوچه
که انتهای آن
در سپیده و انتظار گم می شود
برای این خانه
با دلتنگی هایی که از پیراهن زنانه اش می ریزد
برای این اتاق
با دنده های شکسته در زخم بی کسی
برای عشق
که در قهوه ای چشم های تو عریان می شود
بمان
نه برای من
برای این درخت
که قرار بود یک قفس آواز
بر شاخه هایش بیاویزی
برای این بهار بمان
برای این بهار
که روی شانه هایت افتاده
و ترکت نمی کند.

"فرنگیس شنتیا"

از کتاب: اوی من / نشر فصل پنجم / چاپ اول 1396

چهار شعر جدید از فرنگیس شنتیا

چهار اثر از مجموعه در دست چاپ: اوی من

1)

جانم برای تو

آن گاه که می گویی سلام

و جدار سینه من

با پنجه های آفتاب شکاف برمی دارد

جانم برای تو

وقتی که می خندی

و اندام های حیاتی من

از بوی دهانت تنفس مصنوعی می گیرد

جانم برای تو

آنگاه که درلابلای من می وزی

و از رگ های گردنم

به خدای من نزدیک تر می شوی

جانم برای تو

که بر جراحتم دست می کشی

و من به پابوسی انسان واپسین

وادار می شوم.

2)

اوی من بود

نه نام بزرگان را می دانست

نه القاب جان نثاران را

نه از مدیحه گویان کسی را می شناخت

نه از فرومایگان

و نه حتی از قلمروی آدمک های کاغذی

چیزی شنیده بود

او را همین بس که زیبا بود

بی نهایت زیبا بود

و زیباتر می شد

وقتی سیاه می پوشید

و در دانش رفیع تنهایی خودش

فرو می رفت.

3)

نامت چه بود؟

بامداد ؟

بهار؟

یا بشارت بهشت؟

من اما تو را

پسرخوانده خورشید شناختم

برکت دست کشیدن به آفتاب بعد از سپیده دم

سفیرارجمند روشنی

با من که دهانم را به تاریکی دوخته اند

با زبان مادری ات حرف بزن

لهجه طاهر تو

مناجات صمیمانه گنجشک با خداست.

4)

- خدای منهای ترس

-خدای منهای اختناق

-خدای منهای خشم و چند لحظه بعد پشیمانی

ستایش سزاوار توست

که او را آفریده ای

مردی چنان زیبا

با چشمانی درخشان بر پوستی  سبزه  و مرطوب

و بوسه هایی پر از تردیدهای فلسفی

فرزند ناخلف آدم

که نمی شود با او

در خواب طلایی هیچ گندم زاری دراز کشید

نه با وسوسه یک سیب

نه با ریختن این اشک های مصنوعی.

"فرنگیس شنتیا"

از مجموعه در دست چاپ: اوی من / فصل پنجم

به همین هم شکر

به همین هم شکر

به همین هوای مشترکی

که زیر آسمان این شهر

با تو نفس می کشم

به همین پرسه در خیابانی

 که اگر چراغ قرمز نداشت

مرا به خانه تو می رساند

دیدنت را شکر

که مرگ زودرس مرا

چند فصل دیگر عقب انداخت

دورنمای شانه هایت را شکر

که برای من اعتماد مقدر شد

بودنت را شکر

ماندنت را شکر...

"فرنگیس شنتیا"

(از مجموعه: اوی من)

چیزی شبیه خوشبختی

عید منی

که باید چراغانی ات کنم

از گردنت گرفته با بوسه بوسه بی تابی

تا سینه ات تنیده در قطره قطره اشک

عشق نو رسیده منی

که باید نام زیبایی برایت پیدا کنم

چیزی شبیه خوشبختی

تا وقتی صدایت می کنم

باران اول بهار را هم به یادم بیاوری

عمر تازه منی

که باید به پای تو آن را سوزاند

نیمی از آن را در پیچ و تاب خواهش و شیدایی

نیم  دیگر را در دهلیزهای سرد پشیمانی

خطای منی

که نمی شود چشم از تو فرو پوشاند

با دامنی که گیج در هوای تو می چرخد

با شرمی که خیس در حضور تو می میرد.

"فرنگیس شنتیا"

از مجموعه در دست چاپ: اوی من

یک‌رنگی ات بیقرارم می کند

یک‌رنگی ات بیقرارم می کند

در اتاقی که

پنجره اش رو به دوربین های مخفی باز می شود

و نور می گیرد از چراغ قوه سربازی

که عاشقی های مرا می پاید

و از نفس های داغ تو شماره برمی دارد

ظلمت مرطوبت تازه ام می کند

آنقدر که باور نمی کنم

همان چروکیده سالیان تحت تعقیبم

ارتکاب گناه با تو

تجربه دلچسب یک شورشی است

آنگاه که از مراسم تیرباران خود گریخته باشد

و بوسه هایت

شلیک گلوله ای است

آغازگر یک انقلاب ویرانگر.

"فرنگیس شنتیا"

از کتاب: در انفرادی آفتاب / انتشارات فصل پنجم / چاپ اول 94

از تو زاده شدم

از تو زاده شدم
وقتی مرا با نام کوچکم خواندی
آن گونه که هیچ آدمیزاده ای دیگری را صدا نکرد
مثل بودنت عزیز
مثل نامت خوشبخت
مثل یافتنت در بهار
واقعه سرخی در حوالی من برپاست
ای که همیشه خنده هایت را
با نفس های خودم اشتباه می گیرم
تو را به همین بوی بارانی که می دهی سوگند
این دلخوشی های ساده‌ی کوچک را از من نگیر.

"فرنگیس شنتیا"

از مجموعه در دست چاپ: اوی من